Onze geschiedenis

“Als jong meisje kwam ik bij PSV gymnastiek. Inmiddels heb ik het volgehouden om 80 jaar lid te zijn. Al die jaren is er veel gebeurd, verschillende leiders en leidsters heb ik gehad. Als ik het zo na ga, ongeveer tien in al die jaren.

Tijdens de oorlog mochten we niet in het P.O.C. gymmen, want dat was te dicht bij de Philips fabrieken. Dit in verband met eventuele bombardementen. Toen hebben we een tijd in de Nutsschool aan de Reigerlaan geturnd. Na de oorlog kwam ik wat meer in de wedstrijdgroepen. We hadden ook bondsdagen, we gingen dan bijvoorbeeld naar Arnhem. Veel plezier hadden we dan. Maar we moesten wel hard werken om de naam PSV hoog te houden.

In 1950 hadden we een Koninklijke Nederlandse Gymnastiek Bond dag. Alle verenigingen die daar bij aangesloten waren moesten oefeningen leren. We zouden in het Olympisch stadion in Amsterdam een uitvoering geven. Maar hoe moest dat nu? ’s Morgens om 7.00 uur op de radio met de ochtendgymnastiek konden we dan oefenen. Toen de dag daar was (de koningin en de prins kwamen kijken), was het slecht weer, veel kou en regen. In de ochtend zouden we oefenen op blote voeten en in een kort wit jurkje in de regen. De regenwormen kropen tussen je tenen, dus springen wilde je wel. We waren dan ook letterlijk tot op ons hemd toe nat. Maar dat had je voor Juliaantje wel over. Alle keren dat we zo op stap gingen stond de heer Bouman altijd paraat met zijn EHBO tas.

De uitvoeringen daar werkten we hard voor. Altijd maar oefenen, zelf kleren naaien, lange jurken van lakens, voor zover er die dan waren. Met stroken en hoepels erin. Van crêpepapier rokjes en boerenpakjes. Ja, we waren altijd bezig.

Op het einde van de avond was er altijd hoog rek met al die reuzenzwaaien van de heren. Dan was er veel spanning in de zaal, die tot de nok toe vol zat. Maar tussendoor kwam “lange Joop” de stok schuren, dat ging gemakkelijk, want hij was zo lang. Als je een zetje bij het ringenzwaaien van Joop kreeg, zat je zo tegen het plafond. Heerlijk was dat.